تفريحي سرگرمي

مجمع عمومي سازمان ملل  در عهدنامه ي شماره 421 چهارم دسامبر  سال 1950 به تحقق حق تعين سرنوشت براي تمامي  ملت ها به عنوان يك

 حق انساني  و اصولي اشاره كرده و از شوراي اقتصادي  و اجتماعي  حقوق بشر  خواسته  است كه در اين مورد پيگيري هاي لازم را به عمل اورد.همچنين در معاهده ي شماره 545 پنجم فوريه  سال 1952 مساله ي گنجانيدن  حق تعيين سرنوشت  تمامي ملل را جهت تثبيت اصول عهدنامه بين المللي  حقوق بشر  به تصويب  رسانده است . اين بند تمامي  دولت ها را براي گام برداشتن  جهت تحقق حقوق نامبرده  همگام با  اهداف  و ارمانهاي  سازمان ملل و معاهده ي 637شانزدهم دسامبر 1952 تشويق مي نمايد. از اين رو معاهده ي 1514 چهاردهم دسامبر 1960 دوره پنجم مجمع عمومي  اهميت فوق العاده اي پيدا ميكند . زيرا در ان به حق تعيين  سرنوشت  و ملت هاي  مستعمره  اشاره گرديده  و برلزوم پايان  دادن فوري   و بدونه قيد و شرط به استعمار  و اشغال سرزمين هاي در هر نوع  ان اصرار شده است  و مجمع عمومي در مقدمه ي اعلام  اين قطعنامه بر لزوم تامين شرايط  و لازم جهت  ايجاد ارامش  رفاه  و ارتباط  دوستانه  در عين حال احترام  به تعيين حق سرنوشت  ملت ها  بدون هيچ تبعيضي  از نظر نژادي  جنسي  زباني  مذهبي  تاكيد كرده  و افزوده است كه تمامي ملت ها  به طور كامل  و مطلق حق دارند  براي حاكميت سرزمين و وطن خود همچنين كشور  واحد تلاش نمايند.در سال1966سازمان ملل متحد  دو قطعنامه  را به تصويب رساند كه در سال 1976تمامي دولت ها در برابر ان متعهد شده اند. اين قطعنامه زاده و برايند قطعنامه ي71-545پنجمفوريه 1952مجمع عمومي اين سازمان بوده و شامل قطعنامه ي  بين المللي  حقوقي و مدني و سياسي و همچنين قتعنامه ي بين المللي  حق اقتصادي  اجتماعي  و فرهنگي مي شوند . در بند اول هردو قطعنامه ي نامبرده  حق تعيين سرنوشت از اعتبار و اهميت جهاني برخوردار بوده و به شرحي كه ذيلا اشاره گرديده است توضيح داده شده است:

1-     حق سرنوشت  حق تمامي ملت هاست لذا ملت ها حق دارند  ازادانه ساختار  رژيم سياسي حود را طبق اين تعابير اصول توسعه ي اقتصادي اجتماعي وفرهنگيشان قرار دهند.

2-     ملت ها جهت رسيدن  به اهداف خود بدونه هيچ قاعده ي از پيش تعيين شده  و بدون اينكه سازمان هاي همكاري اقتصادي  و بين المللي  هيچ گونه  محدوديتي  برانها تحكيل كنند و با تكيه به اصول صلح و قوانين بين المللي مي توانند به شيوه ي ازادانه از منابع  و ثروت  طبيعي  خود بهرمندشده  ودر هيچ شرايطي ملت ها نبايد از كمك و ياري ديگران محروم شوند.

3-     دولت ها عضو اين پيمان  انهايي كه در برابر اداره سرزمين هاي غير مستقل و سرزمين هاي تحت كفالت مسئول اند بايد اساس جوهر  و برنامه هاي سازمان ملل براي عملي كردن پرژه ي حق تعيين سرنوشت  و احترام  به حقوق  تعيين شده تلاش نمايند.

علاوه براين قطعنامه شماره 2625اول اكتبر 1970مجمع عمومي داراي اهميت زيادي  است .قطتعنامه مذكور  به ارتباط دوستانه ي بيت دولت ها  اشاره كرده  و اظهار مي دارد (تمامي ملت ها حق دارند  سرنوشت خود را تعيين كرده  و تمامي جهانيان  بايد به اين حق احترام بگذارند ) لذا حق تعيين سرنوشت تنها شامل (موارد كلاسيكي) از جمله ملت هاي مبارزو ازادي خواه كه براي ازادي از سلطه بيگانه  و استعمار تلاش مي كنند  نمي شود بلكه ان دسته  از ملل  را  نيز شامل مي شود  كه بر عليه نژادپرستان  ستمگران  وچپاولگران  منابع  خود مبارزه ميكنند چرا كه ملتي كه در سرزميني كه زندگي ميكند صاحب اموال  و منابع انجا نيز هست . طبق اين معيار  حق تعيين سرنوشت  در ساز كارهاي بين المللي داراي چندين شكل  و سيماي مختلف  بوده  و حقوق مشمول  در اين طرح  بدين شيوه  متجلي مي شود:

1-     تقسيم هر سرزميني بايد با مشورت  و راي مردم ان سرزمين صورت بگيرد . ( در ايران ملت كرد ، بلوچ ، تركمن ، عرب ، آذربايجانيها بوسيله‌ حكومتهاي ايراني تقسيم شده‌ اند )

2-     هر ملتي حق دارد رژيم سياسي خود را تعيين كند

3-     ملت بايد  از هرگونه  دخالت  خارجي در امان باشد

4-     ملت بايد  از سلطه قدرتي  كه به ان ستم ميكند رهايي يابد.

سال 1975بيانيه  ي اختتاميه ي كنفرانس هلسينكي در فينلاند  مصرانه  پشتيباني خود را از  اين كه  حق تعيين سرنوشت تنها عكس العملي در برابر  استعمار  ملت ها نبوده  بلكه حق تمامي ملت ها جهت تعيين سرنوشت  و انتخاب رژيم هاي داخلي  و ارتباط  با دولت ها  خارجي  مي باشد  اعلام داشت  به همين دليل بيانيه ي كنفرانس هلسينكي  به خاصيت  و هميشگي حق تعيين سر نوشت يعني حق ملت ها براي ماندن  و اعمال خواسته هاي خود  اشاره كرده است  همچنين هرگونه اعتراضي عليه  اين نوع برداشت  از حق تعيين سرنوشت با تكيه  بر اصل هشتم بيانيه ي كنفرانس  رد خواهد شد.  از اين رو اعلاميه هاي  پاياني كنفرانس به عنوان اعلاميه اي قانوني  و حقوقي شناخته شده و برنامه هاي  راهنماي روابط  بين دولت ها ي شركت كننده  در كنفرانس داده شد. به علاوه سند قابل اهميت ديگري وجود دارد كه داراي محتواي روحي سياسي  است  و ان هم اعلاميه ي جهاني سال1976حقوق ملت ها در الجزيره است اگرچه اين اعلاميه  قنونا  دولت ها  را ملتزم نمي كند اما نقظه نظر حقوق بشر  ونيز حقوق ملت ها سندي اساسي  و كامل مي باشد.

1-     حق تعيين سرنوشت براي تمامي ملت ها

2-     احترام به اصول هويت فرهنگي

3-     حفظ سرزمين

4-     حفظ ملت ها در برابر هرگونه ظلم  و تجاوز و نسل كشي

5-     حق هميشگي رعايت حق تعيين سرنوشت

6-     حق ازادي ملت  ها  از هرگونه  ستم و تحت سلطه بودن

 در پايان اشاره‌ ميشود

به هرحال ملت هاي يوجود دارند كه در بعضي  از شرايط تاريخي به دولتي الحاق شده اندحال چه دولت مذكور  پيش از الحاق ملت ياد شده وجود داشته يا بعد از ان هم پديد امده باشد  در نتيجه يا ملت  يا ملت هاي الحاق شده حق تعيين سرنوشت  خود را هم در حوزه هاي داخلي  و هم در حوزه هاي خارجي از دست  مي دهند  در هر مرحله اي كه  اين ملت ها  خواسته باشند  به حق تعيين سر نوشت  خود تحقق بخشنذ موانعي  بر سر راهشان قرار گرقته  است  راه  را بر انها سد كرده و به احترام گذاشتن  به حاكميت  دولت هاي  حاكم  بر خود ملتزم شده اند  در چنين شرايطي  لازم است كه جامعه ي بين المللي براي احترام  و حفظ  و قوانين و اهداف  پيمان نامه هاي سازمام ملل  جهت تامين حق تعيين سرنوشت  ملت ها  فعاليت ساز  و كارهاي خود را توسعه  دهد  زيرا  كه حق تعيين سرنوشت  علاوه  برا اينكه در قوانين بين المللي  معاصر مورد اشاره  قرار گرفته  است  تحقق اين مساله عامل اساسي براي ايجاد  امنيت  و صلح جهاني  مي باشد  و اين همان اهدافي است كه سازمان ملل متحد نيز در راستاي  ان تاسيس گرديده  است